Ode aan de lijnrechter
Een maand lang kunt u ze in Frankrijk langs de lijnen zien lopen, energiek met een vlaggetje zwaaiend. Maar ziet niemand de tragiek van de assistent-scheidsrechter?
Zouden er mensen bestaan die op een dag wakker worden en denken: ‘Ik word assistent-scheidsrechter!’ Zouden de mannen die de volgende weken langs de velden van het EK voetbal met een vlaggetje heen en weer lopen ooit zo’n roeping hebben gehad?
Het blijft toch een vreemde bezigheid: je in je vrije tijd voor een schamele vergoeding laten uitschelden door de supporters van een amateurclub, al dan niet in de regen. Na een jarenlange carrière groei je dan uiteindelijk door en laat je je voor een iets minder schamele vergoeding uitschelden door de supporters van een nationaal elftal.
Hebt u er overigens al eens op gelet hoe lijnrechters langs de lijn lopen en met hun vlag zwaaien? Altijd met dat uitgestreken gezicht. Altijd met die afgemeten bewegingen. Nooit eens frivool, creatief of spontaan. Nooit eens majorettegewijs of vendelzwaaiend. Nooit eens flowerpowerachtig heen en weer wiegend.
Die uniforme manier van lopen en vlaggen komt er dan ook niet zomaar. Dat wordt snel duidelijk als je er de handleidingen voor grensrechters op naslaat. Wie wil ‘signaleren’, moet verschillende dingen tegelijk doen: stilstaan, met het gezicht naar het speelveld staan en met gestrekte arm vlaggen. Dat laatste moet overigens ‘op energieke wijze’ gebeuren.
Al moet een assistent-scheidsrechter niet bij alles even energiek zijn. Wil hij de scheidsrechter informeren, dan mag dat bijvoorbeeld alleen op voorwaarde dat het ‘via discrete tekens, met het hoofd of de hand’ gebeurt. Let wel, er moet over worden gewaakt ‘niet te overdrijven met deze body language’.
De body language van scheidsrechters is een onderwerp waar niet mee te spotten valt. De faculteit bewegings- en revalidatiewetenschappen van de KU Leuven hield in januari een heuse workshop over het onderwerp onder de titel ‘Thinking correctly under pressure’. Onder anderen UEFA- opleider David Elleray kwam er spreken.
Volwassen mannen die met een vlaggetje langs een gekalkte lijn staan zwaaien, ogen niet alleen lachwekkend. Ze hebben ook nog eens de minst benijdenswaardige positie in de voetbalwereld. Als assistent-scheidsrechter hebben ze nooit het laatste woord op het veld. En ze gaan nooit met de pluimen lopen als de arbitrage foutloos is.
Maar het grote drama is dat ze de enigen zijn die naar een voetbalmatch kijken en niet kunnen zien wat iedereen anders wel ziet. Terwijl u thuis voor de televisie elke betwiste buitenspelfase vanuit tien hoeken in herhaling kunt bekijken en iedereen in het stadion dat seconden later ook kan via zijn smartphone, moet de lijnrechter in een fractie van een seconde beslissen over fases die het verschil kunnen betekenen tussen winst en ver- lies. Tragischer kan je het niet bedenken.
Kan iemand die mannen een medaille geven?
Bron: De Tijd